Προσωπικά: Να μην τα βλέπεις όλα στην ανθρώπινή τους διάσταση, μου λέει συχνά ο πνευματικός μου. Ο Χριστός μας είναι πέρα από αυτό –κι ήρθε για να μας δείξει ότι κι εμείς είμαστε. Μα πώς να γίνει όμως, γέροντά μου; Υπάρχουν αδυναμίες που πλάθουν και αυτές τον χαρακτήρα σου. Υπάρχουν απώλειες που σε ακολουθούν μια ζωή, κι είναι φορές που δεν αντέχονται πάτερ. Δεν συνηθίζονται, ούτε τις κατασταλάζει η ιδέα ότι κάπου αλλού ο άνθρωπός σου είναι ευτυχισμένος. Τέτοιες μέρες, η Κάλια μου λείπει πολύ. Αδύνατον να περιγράψω πόσο. Κάθε Πάσχα, η παρουσία της παντού: Να λάμπει το σπίτι απ’ άκρου εις άκρον. «Να μας βρει καθαρούς, γιέ μου, η Ανάσταση». Να σμίγουν στο πρόσωπό της η χαρά και η λύπη, ταυτόχρονα. «Μα πώς γίνεται αυτό;», έλεγα φοβισμένα στον εαυτό μου. Πέρασαν χρόνια ώσπου να πάρω απάντηση –την έδωσε ο Ρώσος θεολόγος π. Αλεξάντερ Σμέμαν, στην περί χαρμολύπης αναφορά στο εξαιρετικό πόνημά του «Μεγάλη Σαρακοστή. Πορεία Προς το Πάσχα». Την έδωσε και ο Μάλερ στο υπέροχο αντατζιέτο της 5ης Συμφωνίας του. Στο σπίτι, τέτοιες μέρες, βασίλευαν οι μυρωδιές και πανηγύριζε η καλοσύνη. Ά, ρε Μαμά!…
Φωτογραφία: Ο θρήνος της Καλαβρυτινής Μάνας (Ξυλογραφία Τ. ΚΑΝΘΟΥ)
Άποψη: «Μα τι νόημα έχουν τελικά οι συναντήσεις των Νότιων Χωρών της ΕΕ όταν το μόνο που παράγουν είναι πολυσέλιδα φλύαρα κείμενα με λόγια, λόγια, λόγια (reaffirm και reaffirm). Ούτε μία, μα ούτε μία συγκεκριμένη, πρακτική πρόταση για υλοποίηση στο τελευταίο απίθανης φλυαρίας ανακοινωθέν», γράφει μεταξύ άλλων ο κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης, καθηγητής της ευρωπαϊκής πολιτικής και ενοποίησης στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τη Σύνοδο των Χωρών του Νότου, που εύστοχα περιγράφει ως «μια άχρηστη συνάντηση». Για την ιστορία, έλαβαν μέρος οι ηγέτες από Κύπρο, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία και Μάλτα.
Το κερασάκι στη τούρτα. Από τον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος απέστειλε πολυσέλιδη επιστολή στον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, καλώντας τον να ενστερνιστεί τον Χριστιανισμό, και μάλιστα να τελέσει βαφτίσια με ανάδοχό του τον Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως από τον φλογερό Μητροπολίτη. Στον οποίο, οφείλω να παραδεχτώ, πιστώνω ένα απαράμιλλο χιούμορ που στην Εκκλησία μας, γενικώς, δεν απαντάται.
Πρόσωπο αψυχολόγητο. Ζωή Κωνσταντοπούλου, 41, Ελληνίδα πολιτικός και δικηγόρος, Πρόεδρος του νεότευκτου κόμματος «Πλεύση Ελευθερίας», που σάλπαρε το 2015 όταν, ως Πρόεδρος της Βουλής και προβεβλημένο στέλεχος του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, είχε θυμώσει με την κωλοτούμπα Τσίπρα να παραβιάσει το πνεύμα του δημοψηφίσματος και να υπογράψει με τους κατάπτυστους δανειστές ένα ακόμα, το τρίτο, κατάπτυστο μνημόνιο, που μας κόστισε άλλα 90 δισ. ευρώ, ζωή νάχουμε. Η κ. Κωνσταντοπούλου θύμωσε την εβδομάδα αυτή με τα, μετά βαΐων και κλάδων πράγματι, εγκαίνια στην Αθήνα της έκθεσης Documenta, που μας ήρθε από τη Γερμανία, και που ενώνει με πολιτιστικά εκθέματα και δρώμενα διάφορα σημεία της πόλης. Και είπε ότι αυτό «δεν αποτελεί πολιτιστικό γεγονός», αλλά «ωμή απόβαση των Γερμανών στην Ελλάδα», χαρακτηρίζοντας μάλιστα καλλιτεχνικές δημιουργίες που προβάλλονται στην έκθεση ως «έργα νοσταλγών του Χίτλερ», και κάνοντας αναφορές στις πολεμικές αποζημιώσεις, και στην «υποταγή της κυβέρνησης στο κτήνος των μνημονίων». Εάν δεν ήταν και αυτή μία ακόμη απαράμιλλη εκδήλωση ελληνικού χιούμορ, θα είχα φωνάξει ήδη την Άμεση Βοήθεια.
Τελευταία Φράση
«Είμαστε μαζί σαράντα χρόνια και δεν θα χωριστούμε τώρα» – Ίντα Στράους (Ρόζαλι Ίντα Μπλου), θύμα του ναυαγίου του Τιτανικού. Απεβίωσε ετούτη τη μέρα, 14η Απριλίου το 1912, στη Νέα Γη (Καναδάς).
Τη στιγμή της βύθισης του υπερωκεανίου, αρνήθηκε τη θέση που της πρόσφεραν στη σωστική λέμβο και αποφάσισε να παραμείνει στο σκάφος με τον σύζυγό της Ίσιντορ Στράους, έναν μεγιστάνα της Νέας Υόρκης. Είχαν παντρευτεί το 1871 και χάθηκαν στο ναυάγιο. Το πτώμα του Ίσιντορ βρέθηκε, ενώ της Ίντα χάθηκε για πάντα.
(Πηγή: Λάουρα Μανθανέρα, Η Τελευταία Φράση 500 Διασήμων Ανθρώπων, Εκδόσεις Ενάλιος).
