Στον αχανή κόσμο του διαδικτύου κυκλοφορεί η πληροφορία ότι ανήλικοι οπαδοί των «αιωνίων» έδωσαν ραντεβού κάπου στη Λευκωσία για να λύσουν τις διαφορές τους. Τελικώς το ξεκαθάρισμα ματαιώθηκε, γιατί η μια από τις δύο ομάδες δεν τήρησε τους όρους που συμφωνήθηκαν, δηλαδή τον αριθμό και το όριο ηλικίας των ατόμων που θα πήγαιναν στο ραντεβού. Έτσι η άλλη ομάδα ακύρωσε μονομερώς τη συνάντηση και είπε ότι πλέον δεν δέχεται όρους και προϋποθέσεις. 

Παράγοντες και παραγοντίσκοι των ομάδων μας, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι μαζί, γνωρίζουν την κατάσταση, αλλά κανένας δεν τολμά να αναμετρηθεί με την αναρχία της κερκίδας. Λέγεται επίσης ότι εδώ και καιρό κουμάντο στις λεγόμενες «Θύρες» αρκετών ομάδων κάνουν άτομα του υποκόσμου, χωρίς κανένας να μπορεί να τα βάλει μαζί τους. Μεταξύ μας, ποιος θα ανησυχήσει από το γεγονός ότι στην κερκίδα έχουν παρεισφρύσει στοιχεία του υποκόσμου όταν ακόμη και ο πλέον αδαής γνωρίζει ότι ο υπόκοσμος έχει παρεισφρύσει αυτοπροσώπως σε σωματεία μας και μάλιστα μέχρι και σε διοικητικό επίπεδο; 

Η πρόσφατη παραίτηση διοικητικού παράγοντα της Ομόνοιας, όπως και προηγουμένως του ΑΠΟΕΛ, του Απόλλωνα και άλλων ομάδων, κατόπιν απαίτησης των αποκαλούμενων «οργανωμένων», δείχνει την κατάντια στην οποία βρίσκεται ο θαυμαστός κόσμος του ποδοσφαίρου μας. Το πρόβλημα ασφαλώς δεν εξαντλείται σε μερικές δεκάδες παιδιά που λειτουργούν με την ψυχολογία του όχλου, αλλά έχει ονοματεπώνυμο: Είναι όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν τα σωματεία ως πλυντήριο χρήματος, βατήρα κοινωνικής καταξίωσης και βήμα πολιτικής ανέλιξης. Αντί οι παράγοντες των ομάδων μας να διατυπώνουν το παράπονο ότι «η κερκίδα θα πρέπει να συνηθίσει και τις ήττες», καλύτερα να παραδεχτούν ότι κανένας πλέον δεν ασχολείται με την ευγενή άμιλλα, γιατί το ευ αγωνίζεσθαι είναι καλό, αλλά από εκεί και πέρα η ομάδα θα πρέπει να πάρει το πρωτάθλημα ή, στη χειρότερη περίπτωση, να βρεθεί στην τετράδα για να πάει στην Ευρώπη και, αν είναι δυνατόν, να μπει στους ομίλους. Μοιραία λοιπόν το ποδόσφαιρο παύει να είναι μόνο άθλημα, γιατί είναι μια βαριά βιομηχανία με τεράστιο τζίρο και εξίσου τεράστια συμφέροντα. 

Οι ρομαντικοί νοσταλγούν τα χρόνια που οι παίκτες έπαιζαν για τη φανέλα χωρίς να μπορούν να διανοηθούν ότι θα ερχόταν η εποχή που το ποδόσφαιρο θα ήταν κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, που ενίοτε θα παιζόταν και εκτός γηπέδου, από κάποιους, κάπου στην Ασία, που θα καθόριζαν το αποτέλεσμα ενός ματς στη Λευκωσία, ξέροντας εκ των προτέρων ποιος θα βάλει γκολ, πόσα γκολ, σε ποιο λεπτό και με ποιο τρόπο. Το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις γάγγραινας, αλλά τα σωματεία, οι ποδοσφαιρικές εταιρίες και γενικότερα οι παράγοντες του αθλητισμού υψώνουν τα χέρια, ή καλύτερα τα νίπτουν, όπως έκανε και ο Πόντιος Πιλάτος, ας τον θυμηθούμε, το έχουν και οι μέρες: Από το «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», μέχρι το «Άρον άρον σταύρωσον αυτόν…» μόνο μια βδομάδα μεσολαβεί και είναι αρκετή για να δείξει πόσο μικρή είναι η απόσταση της αποθέωσης από την αποκαθήλωση. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα: Από τον Φοίβο Ερωτοκρίτου και τον Γιοβάνοβιτς, μέχρι τον Μιλτιάδη Νεοφύτου και τον Λεμονή. Kαι στην πολιτική: Από τον Κληρίδη και τον Κυπριανού, μέχρι τον Τάσσο και τον Χριστόφια. Και στην οικονομία: Από τον Βγενόπουλο και τον Ορφανίδη μέχρι τον Σαρρή και τον άλλο Ορφανίδη. Καλό Πάσχα.