Για να λέμε και τα καλά, δεν κούρασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην ομιλία του κατά την τελετή απονομής των Βραβείων Θεάτρου. Ένα θετικό που έχουν αυτές οι προεκλογικές ομιλίες είναι ότι οι συντάκτες τους το ψάχνουν λίγο παραπάνω με το περιεχόμενο, αλλά και τη φόρμα. Καμία σχέση δηλαδή με τις ανούσιες ομιλίες των προηγούμενων ετών, αντίγραφο η καθεμιά της προηγούμενης, που θα μπορούσαν να χορηγηθούν κι ως φάρμακο για την αϋπνία.
Νισάφι πια μ’ εκείνη την προσβλητική αίσθηση ότι ο πολυάσχολος Πρόεδρός μας δεν το έψαχνε και πολύ με τους χαιρετισμούς στην πλέον προβεβλημένη εκδήλωση για τον Πολιτισμό. Δεν λέω, απέπνεε μεν αέρα ειλικρίνειας για τις πραγματικές του προθέσεις, αλλά η πλήξη βαρούσε κόκκινο, βρε αδερφέ. Δεν φαινόταν να σκοτίζεται ιδιαίτερα, γιατί όπως έλεγε κι ο Κίσινγκερ, το καλό του να είσαι επώνυμος είναι πως όταν κάνεις τους άλλους να βαριούνται, νομίζουν ότι είναι δικό τους λάθος.
Το βίτσιο όλων εμάς που αυτοχαρακτηριζόμαστε «προεκλογομανείς» δεν έχει βάση μόνο στη γοητεία που αποπνέουν τα παχιά λόγια και οι κούφιες υποσχέσεις, αλλά και στους κοιμώμενους γίγαντες, τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό, που βρήκαν λόγους να ξυπνήσουν από πολυετή λήθαργο για ν’ αγγίξουν επιτέλους τα ουσιώδη, ενεργοποιώντας έτσι το βαρύ πυροβολικό κάθε καριερίστα πολιτικού: τη βιομηχανία της ελπίδας.
Και μη μου πείτε ότι δεν ήταν εξώφθαλμα προεκλογικού χαρακτήρα ο χαιρετισμός του. Εμφανίστηκε διαβασμένος, με αέρα βαθέος γνώστη των προβλημάτων και των εκκρεμοτήτων, με διάθεση για αυτοσχεδιασμό κι άρχισε να τάζει για πράγματα που έπρεπε να υλοποιηθούν εδώ και δεκαετίες. Τα οποία, αν μη τι άλλο, ο ίδιος και η κυβέρνησή του διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι αποτελούσαν προτεραιότητες, αλλά παραμένουμε δραματικά στο «σύντομα, θα…»
Αρνούμαι να τα παραθέσω και να γίνω κι εγώ συναρπαστικός -είναι ένα βαρετό γκρινιάρικο άρθρο αυτό που διαβάζετε. «Θα μπορούσα να επεκταθώ» όπως είπε κι ο Πρόεδρος όταν εξάντλησε όλες τις τραβηγμένες από τα μαλλιά εξαγγελίες, αλλά δεν έχει κανένα νόημα. Το μόνο ελπιδοφόρο είναι ότι μας διαβεβαίωσε ότι… δεν δεσμεύεται. Και στο τέλος της τελετής δεν άντεξε να μην εκφράσει άποψη για το θέαμα που παρακολούθησε (σεβαστό αυτό), αλλά και για το υψηλό επίπεδο των υποψηφίων. Καλά κι αυτός πού το ξέρει; Αφού θέατρο έχει να πατήσει από τότε που με τον Ακιντζί διένυαν στη διαδικασία για το Κυπριακό τον μήνα του μέλιτος.
ΥΓ Επειδή χρειάζεται να εκθειάζουμε και το αυτονόητο, είναι θετικό ότι φέτος ο μεγάλος τιμώμενος, δηλαδή ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης, δεν υποχρεώθηκε να περιμένει όρθιος σαν μπάστακας τον Πρόεδρο να ολοκληρώσει τον ολυνθιακό, πριν ανέβει να παραλάβει το Μεγάλο Βραβείο.
