Τον Ιούλιο του 1974 η Χούντα έκανε το προδοτικό πραξικόπημα στην πατρίδα μας, με σκοπό την πολιτική εκτροπή. Το πραξικόπημα καταδικάστηκε και από τον Ελληνισμό και από την ιστορία. Και δικαίως. Αλλά παρά τα δεινά της τουρκικής εισβολής και της κατοχής, την αιματοχυσία, τις αιχμαλωσίες, τους αγνοουμένους, την προσφυγιά, τα εγκλήματα πολέμου, τις παρατεινόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μερικοί από τους εγκληματίες της Χούντας ναι μεν καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν στον Κορυδαλλό, όχι όμως για το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και την προδοσία της Κύπρου, αλλά για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και την κατάλυση της Δημοκρατίας στην αρχαία κοιτίδα της, την Ελλάδα.
Και το μεν πραξικόπημα του 1974 διήρκεσε 8 μέρες, όσο να εισβάλει η καραδοκούσα Τουρκία από την Κερκόπορτα που της άνοιξε η προδοσία και οι συνέπειες παρατείνονται επί 45 ως τώρα χρόνια. Δυστυχώς, όμως,  βρίσκεται σε εξέλιξη άλλο πραξικόπημα που αν, ο μη γένοιτο, τελεσφορήσει, οι επιπτώσεις του θα έχουν διάρκεια  και θα εκτρέψουν την ιστορία, για ένα διάστημα, από την κανονική της πορεία. Θα πλήξουν ανατρεπτικά την ιστορική συνείδηση. Θα παραμορφώσουν το πρόσωπο της αλήθειας. Και θα παραπλανήσουν με τη σύγχυση της εθνικής αβεβαιότητας και της ανυπαρξίας. Οι δράστες  αποπειρώνται να υποβάλουν την άρνηση καταγωγής  και την αμφιβολία για τις ριζικές καταβολές. Να ανατρέψουν τον χρόνο και τη συμβολή του στη συγκρότηση της συνείδησης χιλιετιών. 
 Και στις δυο περιπτώσεις το πραξικόπημα ομοιάζει, όσον αφορά τους αριθμούς  των δραστών. Των σχεδιαστών της εκτροπής. Περιορίζονται αριθμητικά σε μικρές ομάδες επιδόξων ανατροπέων, χωρίς αυτοδυναμία και αυτοτέλεια στις εμπνεύσεις και τις επιδιώξεις. Η σκηνοθετική δράση είναι κατάδηλο  ότι προέρχεται από υποβολεία. Υποβολέας του πρώτου πραξικοπήματος ο Κίσινγκερ. Του επιχειρουμένου πραξικοπήματος, οι επίστρατοι της κατάπτυστης θεωρίας του, ότι οι Έλληνες πρέπει να εξουδετερωθούν με πλήγματα στη θρησκεία τους, στην παράδοση, την ιστορία, τη γλώσσα τους. Οι πρώτοι πραξικοπηματίες στόχευσαν στην πολιτική εκτροπή. Στην αλλαγή της εξουσίας. Στηρίχτηκαν στην αυταπάτη ότι δεν θ’ αποτολμούσαν οι προτιθέμενοι να επιχειρήσουν την ανατροπή. Οι δεύτεροι στοχοθετούν τη συνείδηση. Αποπειρώνται συνειδησιακή εκτροπή. Και στηρίζονται στον εφησυχασμό της πολιτικής αβελτηρίας, αλλά και της νάρκης των πνευματικών ανθρώπων, που τα υπνωτικά της διαφθοράς συντηρούν τον λήθαργό τους στους κοιτώνες της οργιάζουσας φαυλοκρατίας.
Το επιχειρούμενο δεύτερο πραξικόπημα είναι κατάπτυστη προέκταση των επιδιώξεων  Μάλκομ Στίβενσον, Ρόναλντ Στορς,  Ρέτζιναλντ Σταμπς,  Χέρμπερτ Ρίτσμοντ Πάλμερ, με τη συνεπικουρία και των «Τάιμς» (Βλεπ. άρθρο 1ης Αυγούστου 1928)  και των αγγλοτρόφων οργάνων τους, της εικοσαετίας του μεσοπολέμου και της πολιτικής του μισέλληνα Κίσινγκερ από Σεπτέμβριο 1974 ( σύσκεψη οικονομικών παραγόντων-εξαρτημάτων στην Ουάσιγκτον). Και τότε και τώρα επιχειρούν με όλα τα μέσα να διασπείρουν την αμφιβολία για την ελληνική καταγωγή του λαού μας, την  αμφισβήτηση της καθομιλουμένης κοινής ελληνικής γλώσσας και την επιβολή του από αιώνων ελληνικού διαλεκτικού ιδιώματος της κυπριακής σαν εθνικής γλώσσας, προς υποστήριξη του ανυποστάτου προπαγανδιστικού ισχυρισμού, ότι ο Ελληνισμός της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του έθνους δεν είναι… ελληνικός, αλλά νόθο αποτέλεσμα επιδρομικών πανσπερμιών, πράγμα πρωτάκουστο και πρωτοφανές στην ιστορία της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Πουθενά στην ιστορία δεν υπογράφουν σκευωροί με το επίθετο «μπάσταρδοι»!… Και ναι μεν δεν έχουμε δικαίωμα να απαγορεύουμε τη δήλωση καταγωγής που υπογράφει ο καθένας. Αλλά είναι ανεπίτρεπτη η προσπάθεια γενίκευσης του ατομικού παθήματος και της  ύβρεως, εναντίον ενός κόσμου που γνωρίζει επί χιλιετίες την εθνική του καταγωγή, μιλά την ελληνική  γλώσσα των πατέρων του  και πιστεύει στο πάτριο θρήσκευμά του.
Και το ερώτημα εγείρεται: Οι πολιτικοί, κυβερνώντες και επίδοξοι κυβερνήτες, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι εθνικές και κοινωνικές οργανώσεις, θα κινηθούν προς αναχαίτιση και αποτροπή του νέου πραξικοπήματος ή θα συνεργήσουν, μετακινούμενοι οικεία βουλήσει στα εδώλια  των υποδίκων της ιστορίας;
Κατά τα άλλα και αν και παρήλθε πολύς χρόνος προς αναζήτηση και ανάλυση των αιτιών που οδήγησαν στην εκτροπή του Ιουλίου του 1974, οι καιροί και οι καημοί δεν νεφελώνουν τις ευθύνες για το ιστορικό κακούργημα. Και για τις ευθύνες δεν είναι άμοιροι οι ένοχοι που εκ των πραγμάτων φέρονται να συνήργησαν στο κακό. Στον κύκλο τους συμπεριλαμβάνονται και όσοι επιχείρησαν να απαλείψουν τις ιδέες που επί αιώνες έθρεψαν τον λαό, να συντηρήσουν το απολυτρωτικό ιδεώδες και να εμπνεύσουν την έξαρση της απελευθερωτικής ανάγκης. Γιατί ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν η συνισταμένη των ψυχικών πόθων του λαού μας και των ιδεωδών που κρατούσαν όρθιο τον κόσμο μας στη δύσβατη λεωφόρο των πεπρωμένων του. Ύστερα, είναι τα νέα ήθη, που εισήχθησαν από  ξενόπνευστες εξουσίες και τάσεις όπως ο νεοπλουτισμός, ο συμφεροντολογικός ατομισμός, η ισοπέδωση των υπαρξιακών αρχών όπως το φιλότιμο, η φιλία, η  πατριδολατρεία, η ανθρωπιά, που κοσμούσαν την κοινωνία μας και τα ναρκοθέτησαν ο κομματισμός, η ανομία και η εξουσιομανία που αλλοτρίωσαν τον άνθρωπο και τον μετέτρεψαν σε κερδοσκοπικό «πράγμα», που έστησαν σκιάχτρο  στα νεκροταφεία των ιδεών. Εξουσίες γκρέμισαν την ζωή πριν την εξοντώσει η προδοσία και την δολοφονήσει η Τουρκία με την εισβολή της. Για το ιστορικό έγκλημα υπάρχουν και οι καλυπτόμενοι ακόμα δράστες που αποφεύγουν την καταδίκη…