Καθημερινά ακούμε για στυγερούς εγκληματίες και ανήκουστα εγκλήματα, και διερωτώμαστε: Μας πώς αυτό το πλάσμα έγινε τέτοιο απάνθρωπο κτήνος;
Κανένας δεν γεννήθηκε εγκληματίας. Ο εγκληματίας γίνεται. Μικρός σπόρος, αλλά γεννάει δέντρο πελώριο. Κάθε άνθρωπος είναι «εν σπέρματι άγγελος και εν σπέρματι διάβολος». Όταν ο νέος άνθρωπος γεννιέται μέσα σε ένα κλίμα αθεΐας, υλισμού, φιλαυτίας, καλοπέρασης, απανθρωπιάς, σιγά-σιγά ετοιμάζεται ο εγκληματίας τού αύριο. Ο μικρός κλέφτης από το συρτάρι του πατέρα ή της μητέρας, στο σπίτι του, που μένει ατιμώρητος, και χωρίς την αναγκαία προς το καλό και ηθικό καθοδήγηση γίνεται ο κλέφτης της γειτονιάς, ο ληστής της τράπεζας, το μέλος του κυκλώματος ναρκωτικών, ο δράστης του στυγερού εγκλήματος. Γράφει περί τούτου ο ιερός Χρυσόστομος: «Διό παρακαλώ την αρχήν φυλαττώμεθα, και τα μικρά φεύγωμεν κακά. Τα γαρ μεγάλα, από τούτων τίκτεται». Δηλαδή: «Σας παρακαλώ να προσέχουμε την αρχή του κακού, να αποφεύγουμε τα θεωρούμενα μικρά αμαρτήματα, γιατί αυτά τα μικρά γεννούν τα μεγάλα» (Ε.Π.Ε. 17, 120).
Μικρή πληγή πάνω στο σώμα! Αν όμως αδιαφορήσεις, θα γίνει γάγγραινα. Μικρή η πόρτα! Αν όμως την ξεχάσεις ανοιχτή, στα τείχη της ψυχής, ο εχθρός θα εισορμήσει. Υποχωρούμε στα θεωρούμενα μικρά και το μεγάλο κακό συντελείται. Τον μικρό σπινθήρα, αν δεν τον σβήσεις έγκαιρα, θα κάψει το σπίτι, θα γίνει πυρκαγιά μεγάλη, που θα κάψει τα δάση. Αγώνας να φθάσουμε στο «μη θέλειν», το «μη επιθυμείν το κακό», στη νέκρωση της επιθυμίας, αφού «η επιθυμία, συλλαβούσα τίκτει αμαρτία, η δε αμαρτία αποκύει θάνατον». (Ιακ. Γ’ 5).
Η πρόληψη, λοιπόν, του κακού είναι η καλύτερη θεραπεία του κακού. Και η πρόληψη του κακού πρέπει να ακολουθεί μέσα στην ψυχή του καθενός μας η πρόσληψη του Χριστού και της χάριτος Αυτού. Έχοντας μέσα στην ψυχή μας τον Χριστό, τίποτα κακό ή πονηρό δεν θα μπορέσει να μας βλάψει και ανεμπόδιστοι από κάθε αμαρτία να είμαστε βέβαιοι ότι μετά θάνατον θα γίνουμε μέτοχοι της εν ουρανοίς ατελεύτητης Βασιλείας Του.
