Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ η δίκη τού επισήμως πλέον κατά συρροή δολοφόνου, γιατί αν κρατούσε περισσότερο ίσως και να βάζαμε τα θύματα στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Θα βαλαντώναμε στο κλάμα ψάχνοντας μαζί με τον δολοφόνο τα τραύματα της ψυχής του. Και θα τον ευχαριστούσαμε που θέτει εαυτόν στη διάθεση της επιστήμης για να τον μελετήσει.

Να μελετήσει τα σενάρια που θα πλάσει και θα σερβίρει ο ίδιος ως αλήθειες ώστε να καταγραφεί η μυθολογία του. Η οποία θα πουλήσει πολύ. Best seller θα γίνει. Ίσως και ταινία, τώρα που γίναμε Χόλιγουντ. Κι έτσι, τα 25 χρόνια στη φυλακή θα περάσουν πιο εύκολα. Και έπειτα, καθώς θα είναι υπόδειγμα κατάδικου, θα μπορέσει να αιτηθεί την αποφυλάκισή του. Αν μάλιστα αρχίσει να διαβάζει τις γραφές, να εκκλησιάζεται και να εξομολογείται, θα βοηθήσει τα μέγιστα. Αν το ρίξει δε στις αγιογραφίες, θα θεωρηθεί επιπρόσθετο προσόν. Σε 25 χρόνια ποιος θα έχει την ίδια ένταση στα συναισθήματά του για τις εφτά δολοφονίες; Ξένων, μάλιστα, γυναικών. Και για άλλους έμοιαζε αδιανόητο πως θα εξέρχονταν ζωντανοί της φυλακής, αλλά ο χρόνος όλα τα συγχωράει. Ακόμα και τις δολοφονίες παιδιών. Τον οποίων, μάλιστα, η μάνα είναι ζωντανή και τα θρηνεί. 

Λίγα μόνο λεπτά ήταν αρκετά να τουμπάρει το συναίσθημα. Λίγα λεπτά «για να μην επιβαρύνει άλλο τη Δημοκρατία με περιττά έξοδα». Τέτοιο ήθος δεν ξανάδαμε στο εδώλιο. Γι’ αυτό και κλονιστήκαμε με τις συγγνώμες του δολοφόνου. Που κάθε άλλο παρά μεταμέλεια απέδειξαν.

Αντίθετα, χρησιμοποίησε αυτά τα λίγα λεπτά για να αφήσει σκιές εναντίον των θυμάτων του. Απευθυνόμενος σε ένα κοινό που εύκολα μπορεί να χάψει τα πάντα ως αλήθεια. Όπως έχει περάσει ως αλήθεια πως «δεν είναι Κύπριος, υιοθετημένος από τη Βουλγαρία είναι», με τον ίδιο τρόπο μπορεί να περάσει πως «οι δύο γυναίκες εξέδιδαν τα παιδιά τους» και ήθελε να τις τιμωρήσει. 

Μία απλή συγγνώμη θα ήταν για την περίσταση αρκετή. Το ζητούμενο όμως δεν ήταν αυτό. Με την ίδια μεθοδικότητα που παγίδευε τα θύματά του, κάνοντας το ξανά και ξανά (και θα συνέχιζε να το κάνει αν δεν προέκυπταν κάποια τυχαία γεγονότα), προσπάθησε να γράψει και τον επίλογο της ιστορίας. Με τον δικό του λόγο να σέρνεται πια πάνω από τις εικόνες της Κόκκινης Λίμνης, των σκουριασμένων μηχανημάτων του μεταλλείου και κυρίως πάνω από τις εικόνες των δύο παιδιών και των πέντε γυναικών. Ας μην πέσουμε στην παγίδα. 

[email protected]