Ανάλυση: Η Κύπρος πάντα είχε πρόβλημα ηγεσίας

 

Θα έλεγα ότι δεν διασκεδάζω με τον καβγά μεταξύ πολιτικών, που ανταγωνίζονται ποιο εκ των δύο θα παραδώσει τον έλεγχο της Κύπρου στην κατοχική δύναμη. Εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ από τα πληρωμένα «τρολ» των δύο κομμάτων, ότι προωθούν σχέδια τα οποία εξυπηρετούν μόνο την Τουρκία. 

 

Δεν αναφέρομαι μόνο στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, η οποία υψώνει σύνορα μεταξύ της ελληνικής πλειοψηφίας και της τουρκικής μειοψηφίας. Αλλά και για τις συζητήσεις για συνομοσπονδία, διχοτόμηση και δύο κράτη. Όλα αυτά τα σχέδια, που με συνδυασμούς υποστηρίζουν το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, υπηρετούν τους εχθρούς της Κύπρου και μόνο.

 

Δεν διασκεδάζω, λοιπόν, με τον καβγά των δύο συνεταίρων, που συνεννοημένα τσακώνονται για να κρατάνε στα κομματικά μαντριά τους οπαδούς-αρνιά. Πρόκειται για τραγωδία, δεν είναι κωμωδία. Διότι παίζουν με τις τύχες του κυπριακού λαού και μπροστά στο κομματικό συμφέρον μπορούν να θυσιάσουν τα πάντα όλα…

 

Το ΑΚΕΛ, για καθαρά κομματικούς λόγους -όχι εθνικούς- επέλεξε να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο του για τις ευρωεκλογές τον Τουρκοκύπριο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Γνωστή η περίπτωσή του. Εμφανίστηκε στις ελεύθερες περιοχές ως …πρόβατο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένας «λύκος». Όχι γκρίζος, για να εξηγούμαστε. Υπηρέτησε και υπηρετεί την κατοχή μέχρι και σήμερα, έπαιξε με όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις και εσχάτως και με τον φανατικό ισλαμο-εθνικιστή Ταγίπ Ερντογάν. Με λίγα λόγια είναι ένας πολιτικός τσαρλατάνος. Είναι το είδος του Τουρκοκύπριου, που πήρε όλα τα καλά της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία ο ίδιος και οι όμοιοί του πολέμησαν και πολεμούν και την ίδια στιγμή άρπαξε και όσα κέρδη τους πρόσφερε η τουρκική κατοχή. Πρόκειται για μία απαράδεκτη περίπτωση.

 

Οι ηγέτες του ΑΚΕΛ, λοιπόν, φερόμενοι εντελώς, μα εντελώς οπορτουνίστικα, διότι μόνο το κόμμα τους ενδιαφέρει και όχι η Πατρίδα, τον «βάφτισαν» και τον «μύρωσαν» και τον παρουσίασαν στον λαό ως «αδελφό». Ο εν λόγω τύπος δεν είναι αδελφός, διότι δεν μπορούμε να είμαστε αδέλφια με τους υποστηρικτές της κατοχικής δύναμης. Όμως, μπορούμε και είμαστε αδέλφια με τον Σενέρ Λεβέντ και πολλούς άλλους πατριώτες Τουρκοκύπριους, οι οποίοι πάλεψαν εναντίον της κατοχής περισσότερο από πολλούς Ελληνοκύπριους.

 

Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Γιατί κανένα από τα αντικατοχικά κόμματα δεν συνεργάστηκε με τον πατριώτη Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο; Αλλά να μου πείτε δεν κατάφεραν να συνεργαστούν μεταξύ τους… Και αυτή είναι η τραγωδία του λεγόμενου «μεσαίου χώρου» ή του λεγόμενου «πατριωτικού μετώπου». Δεν καταλαβαίνουν ότι τη σοβαρότητά του ο πολιτικός την δείχνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο καθένας έκανε το κομματικό μαγαζάκι του και στο τέλος ο χώρος αυτός θα καταλήξει να έχει έναν αντιπρόσωπο στην Ευρωβουλή, διότι η έκτη θέση -και το φοβάμαι πάρα πολύ- θα καταλήξει στους ακροδεξιούς του ΕΛΑΜ, οι οποίοι ως γνωστό είναι και αυτοί αδέλφια με τους ναζί της Χρυσής Αυγής.

 

Θέλω να ακούσω τις δικαιολογίες που θα σκαρφιστούν τα δημοκρατικά κόμματα του τόπου εάν το ΕΛΑΜ εκλέξει ευρωβουλευτή… Θα είναι δικαιολογίες της ντροπής βεβαίως, αλλά ας ελπίσουμε πως δεν θα εκλέξουν ευρωβουλευτή οι ακροδεξιοί και οι διάφοροι κομματάρχες δεν θα υποχρεωθούν να ξεγυμνωθούν από κάθε επιχείρημα.

 

Εύχομαι πραγματικά να γίνει ένα θαύμα και να εκλεγεί ο Σενέρ Λεβέντ. Αλλά έχουν ήδη κινητοποιηθεί οι μηχανισμοί, ιδιαίτερα αυτός του ΑΚΕΛ, που μισεί τον Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο. Διότι δεν φοβάται να τους βαρά αλύπητα. Εδώ δεν δείλιασε μπροστά στον ισλαμοεθνικιστή δικτάτορα της Τουρκίας… Θα φοβηθεί τις «κότες» του ΑΚΕΛ… Για να λέμε τα πράγματα ώς έχουν.
Ο Νιαζί και ο κάθε Νιαζί, τη δουλειά του κάνει. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που τον βοήθησα όταν πριν πολλά χρόνια μας τον παρουσίασαν ως «πατριώτη Κύπριο». Αλλά τον υποψιάστηκα νωρίς και το είπα, αλλά δεν εισακούστηκα… Για να ακούω τώρα, όσα έλεγα τότε, να επαναλαμβάνονται από τους παλιούς συντρόφους. Δεν κρίνω, ούτε κατακρίνω. Αλλά πέσαμε όλοι με τα μούτρα να τον βοηθήσουμε επειδή νομίζαμε πως έλεγε αλήθειες. 

 

Ως συμπέρασμα μίας ανάλυσης, μετά από πολλά χρόνια, η ετυμηγορία είναι γνωστή: Ούτε είναι αυτός που μας παρουσιάστηκε, πόσο μάλλον ο αντικατοχικός καθηγητής. Εκμεταλλεύθηκε πολλούς Ελληνοκύπριους και τώρα μέσα από την υποψηφιότητά του στο ΑΚΕΛ, δίνει τα ρέστα του. Είναι πολύ πιθανό να κερδίσει μία έδρα στην Ευρωβουλή, όπου θα είναι ο απολογητής του αυταρχικού καθεστώτος της Τουρκίας. Θα το αντιληφθούν σύντομα και οι δογματικοί ηγέτες του ΑΚΕΛ, οι οποίοι στην αγωνία τους να αυξήσουν τα ποσοστά του κόμματος, σκέφθηκαν αυτό το κόλπο.

 

Να συμπεριλάβουν στο ψηφοδέλτιο τον εν λόγω Νιαζί για να κερδίσουν τις ψήφους των Τουρκοκυπρίων και να κόψουν «κουκιά» από τον Σενέρ Λεβέντ. Είναι, χωρίς αμφιβολία, σατανικό το σχέδιο, αλλά έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε πως για τους ακελικούς ηγέτες το κομματικό είναι πάνω από το εθνικό συμφέρον. 

 

Να μου πείτε (και θα έχετε δίκιο): Καλά, τι κάνουν οι οπαδοί του ΑΚΕΛ. Δεν βλέπουν ότι η υλοποίηση του σχεδίου αυτού θα καταλήξει εις βάρος της Κύπρου; Και στο τέλος και εις βάρος του ίδιου του κόμματος, το οποίο θα προσφέρει μία έδρα, διά του Νιαζί, στην κατοχική δύναμη. Πώς μπορούν να συναινέσουν σε αυτό το πολιτικό «έγκλημα»; Το ερώτημα θα απαντηθεί την Κυριακή.

 

Βεβαίως, υπάρχει και η «πτυχή» του δεξιού ΔΗΣΥ, που συνεργάστηκε με το ΑΚΕΛ και εσχάτως αντιλήφθηκε ο πρόεδρος Αβέρωφ ότι «ο φίλος Άντρος του την έφερε». Η πλάκα είναι ότι με το σατανικό σχέδιο του ΑΚΕΛ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μειωθεί δραματικά η διαφορά από το δεξιό κόμμα της Κύπρου. Και αν συμβεί αυτό, θα το …γλεντήσουμε. Η Κύπρος πάντα είχε πρόβλημα ηγεσίας. Απ’ όλους που πέρασαν και περνούν από το πολιτικό σκηνικό είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι πραγματικοί ηγέτες. Και ένας λαός χωρίς ηγεσία είναι όπως τον ναυαγό στον Ατλαντικό…

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όσο κοντεύει η ημερομηνία παραλαβής των ρωσικών S-400 από την Τουρκία, τόσο πιο πολύ μολύνεται η ατμόσφαιρα των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Τόσο οι επίσημες δηλώσεις, όσο και οι ενημερώσεις δείχνουν πως ούτε η κατοχική δύναμη υποχωρεί, ούτε η Αμερική. Η πορεία είναι συγκρουσιακή και δεν γίνεται καμία προσπάθεια για να αποτραπεί η οριστική ρήξη. Πάντα λέγαμε πως στο τέλος «θα τα βρουν», όπως συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τούτη τη φορά, όλοι λένε πως είναι διαφορετική. Αν επέλθει η ρήξη θα ζήσουμε απίστευτες αλλαγές συμμαχιών. Οι φίλοι θα γίνουν θανάσιμοι εχθροί. Η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να παραμείνουν ψύχραιμες αλλά να είναι σε εγρήγορση. Στο σημείο που βρίσκονται τα πράγματα δεν επιτρέπεται καμία υποχώρηση και ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους ο πρόεδρος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός Τσίπρας…