ΚΑΙ, ιδού, άλλο ένα διακομματικό… θαύμα!
Αυτό εννοούσαν οι δεσμευμένοι και δεσμεύοντες την… παραλογική στη φράση:
— Η Ιστορία θα κρίνει…
(Είχαν υπόψιν τους την ιδιοτελή υστεροβουλία:
— Το ένα τρίτο πιστό και ακλόνητο στην κομματική ιστορία και στο κομματικό του αφήγημα, άλλο ένα τρίτο ελπίζει στην ευαρέσκεια της ηγεσίας του Κόμματος, οι υπόλοιποι στο άρμα της αδιαφορίας και της παραποιημένης Ιστορίας.
Πέντε χρόνια από το συγκλονιστικό κείμενο (11 Ιουλίου 2014) της θυγατέρας του πλοιάρχου Αντρέα Ιωαννίδη (Κυριακή Ιωαννίδη: «Το Μαρί δεν ξεπερνιέται, είναι πληγή και καθημερινότητα – Τρία χρόνια μετά την τραγωδία της 11ης Ιουλίου – Σκέψεις και συναισθήματα»)
Σημείωνε η κόρη του γενναίου πλοιάρχου:
«Είμαστε επιεικώς απαράδεκτοι και αδικαιολόγητοι να ξεχνάμε. Δεν είναι κακό να έχεις προβλήματα. Είναι μάλλον η φυσική ροή της ζωής. Το κακό είναι να το αρνείσαι…»
«Τρία χρόνια μετά, ο θυμός που έχει φωλιάσει μέσα μου, δεν απευθύνεται προς κάποιο συγκεκριμένο υπαίτιο της τραγωδίας. Ο θυμός μου απευθύνεται στους συμπολίτες μου και την ανοχή τους…»
Όντως, με την ανοχή μας έχουμε καταστεί –και– (συν)ένοχοι, ο καθένας μας με το μερίδιο της ευθύνης του.
Ανάγκη επίκλησης του υποθετικού εάν που από προσδοκώμενο κατέστη –επαναληπτικά– απραγματοποίητο.
Εάν ύστερα από  τη φονική έκρηξη στο Μαρί, την εμφανή και άκρως επικίνδυνη ανικανότητα της Κυβέρνησης που προκάλεσε την καθολική αγανάκτηση των πολιτών, τις… Μικρούτσικες συμπεριφορές του μονοκομματικού φανατισμού,
οι κομματάρχες ήθελαν να τιμήσουν την ομόφωνη απαίτηση της Βουλής, αφενός θ’ αποφεύγαμε τη –σύνολη– χρεοκοπία, και αφετέρου θα είχε ικανοποιηθεί το περί Δικαίου αίσθημα του λαού.
Πλην, γι’ άλλη μια φορά, το ίδιον όφελος και η κομματική μισαλλοδοξία υπερίσχυσαν του δημοσίου συμφέροντος. Στην οσμή της εξουσίας κάπηλοι επιδόθηκαν στην ιερόσυλη επικαρπία του (κατά)καμένου Μαρί!…