Οι τράπεζες προτού ξεκινήσουν τη διαδικασία εκποίησης ενός ακινήτου οφείλουν να εξαντλήσουν τα περιθώρια αναδιάρθρωσης ενός δανείου. Δεν το κάνουν. Δεν το έκαναν ούτε με τους παλιούς νόμους ούτε με τους νέους. Κι όπου το κάνουν είναι χωρίς καμιά ουσιαστική προσπάθεια να βοηθήσουν τον δανειολήπτη. Πάνε απευθείας στις απειλές κατασχέσεων ακινήτων και στο τέλος κατάντησαν κτηματομεσιτικά γραφεία. Ο δανειολήπτης δεν έχει τρόπο προστασίας, ούτε τρόπο να αναζητήσει μια λύση με καλή θέληση. Χαρακτηρίζονται οι πάντες «στρατηγικοί κακοπληρωτές», που πρέπει να τους ρίξουμε στην πυρά, λες και είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική αθλιότητα και όχι οι τράπεζες και τα γκόλντεν μπόις τους, που ακόμα κι όταν οι μισθωτοί έβλεπαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά αυτοί έβλεπαν μισθούς εκατομμυρίων και αμείωτα τα μπόνους τους, λες και ήταν θαυματοποιοί.
Όταν έγινε η νομοθεσία, αυτή που έγινε εκβιαστικά και καθ΄ υπόδειξη της Τρόικας, τα κόμματα υποσχέθηκαν ότι αν κάτι πάει στραβά θα επανέλθουν για να προστατεύσουν τον κόσμο. Ναι, είναι ώρα να επανέλθουν, να εξετάσουν τα αποτελέσματα και να κάνουν αλλαγές. Διότι, οι τράπεζες πρέπει να υποχρεωθούν να συμπεριφερθούν ανθρώπινα στους πολίτες, που θυσίασαν πολλά για να τις σώσουν, έστω κι αν είναι κωμικό να μιλάμε για τράπεζες με ανθρώπινη συμπεριφορά. Αυτήν διαφήμιζαν, πάντως, όταν έδιναν τα δάνεια αν θυμάστε… Τον καιρό που τα έδιναν σε όποιον περνούσε απ΄ έξω.
Εξάλλου, η μεγαλύτερη μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων δεν προήλθε ούτε από τις εκποιήσεις, ούτε από τις αναδιαρθρώσεις, προήλθε από τις πωλήσεις πακέτων δανείων σε ξένα «επενδυτικά ταμεία», γνωστά και ως κοράκια. Λένε οι τράπεζες ότι είναι υπερβολικές οι ανησυχίες διότι δεν εκποιήθηκε καμιά πρώτη κατοικία. Δεν εκποιήθηκε διότι, πρώτον, όπου υπήρξε προσπάθεια να εκποιηθεί υπήρξε και αντίδραση από οργανωμένους πολίτες, και δεύτερο, διότι αντί να εκποιούν πρώτες κατοικίες οι τράπεζες και να εκτίθενται, τις κάνουν πακέτα και τις πουλούν στα επενδυτικά ταμεία. Κι αυτά δεν έχουν ανάγκη να μην εκτίθενται. Θα το δούμε σύντομα, που θα αρχίσουν κι αυτά να κάνουν πλειστηριασμούς. Αλλά, ούτε αυτό είναι η μοναδική αλήθεια. Την άλλη, την επεσήμανε ο Μαρίνος Σιζόπουλος προχτές. Εκποιούνται πολυκατοικίες με ενιαίο τίτλο και μέσα στις πολυκατοικίες υπάρχουν και πρώτες κατοικίες. Σου λέει, πωλείται πολυκατοικία, όχι «πρώτη κατοικία»! Επίσης, εκποιούνται οικόπεδα τα οποία όταν υποθηκεύτηκαν ήταν οικόπεδα αλλά στο μεταξύ κτίστηκε σε αυτά πρώτη κατοικία. Η τράπεζα λέει εκποιεί το υποθηκευμένο οικόπεδο. Το σπίτι τι το κάνει;
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτά που πρέπει να δουν οι βουλευτές. Οφείλουν να εξετάσουν και να επιβάλουν λύσεις για τους εγγυητές. Υπάρχουν περιπτώσεις, που ο δανειολήπτης κατέχει δύο και τρία διμαερίσματα τα οποία απέκτησε με δάνεια τον καιρό των παχιών αγελάδων. Σήμερα, είτε επειδή κρύβεται, είτε επειδή είναι στο εξωτερικό, είτε απλώς επειδή οι τράπεζες έχουν πιο εύκολη πρόσβαση σε έναν εγγυητή του, κυνηγούν τον εγγυητή. Όλοι αναγνωρίζουν ότι πρέπει να κυνηγήσει πρώτα τον δανειολήπτη και αν έχει δύο και τρία διαμερίσματα να τα εκποιήσει. Αλλά, πληρώνει τη νύφη ο εγγυητής. Διότι, έτσι βολεύει την τράπεζα. Και όλοι ξέρουμε με πόση ευκολία υπογράφαμε εγγυήσεις τότε που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι οι τράπεζες της Κύπρου είναι κάτι σαν ιεροί ναοί.
Οφείλουν να εξετάσουν, επίσης, την ευκολία με την οποία οι τράπεζες πουλούν σε ξένα επενδυτικά ταμεία δάνεια στο 25% της αξίας τους, όταν στους δανειολήπτες δεν κουρεύουν δάνεια όχι στο 25%, αλλά ούτε στο 75%, ούτε καν αφαιρώντας τις χρεώσεις που διπλασίασαν τα χρωστούμενα επειδή ακριβώς ήταν μη εξυπηρετούμενα. Ας μην παγώσουν τις εκποιήσεις οι βουλευτές, αλλά όφειλαν από τη στιγμή που ξεκίνησε το πρόβλημα να παγώσουν τα δάνεια μέχρι να βρεθεί λύση, για να μην πολλαπλασιάζονται. Να μην χάσουν οι τράπεζες τα λεφτά που δάνεισαν αλλά δεν χρειάζεται να κερδοσκοπήσουν κιόλας από τα μη εξυπηρετούμενα. Και δεν μιλάμε, ασφαλώς, για εκείνους που ονόμασαν «στρατηγικούς κακοπληρωτές» για να θεωρούμε όλο τον κόσμο απατεώνα. Δεν είναι απατεώνες οι μικρομεσαίες και οικογενειακές επιχειρήσεις, μικροβιοτεχνίες που κάποτε ήταν η ραχοκοκαλιά της οικονομίας και τώρα εξαφανίστηκε. Όσοι εργάζονται ακόμα, εργάζονται μόνο για να βγάζουν το ψωμί μιας οικογένειας και τίποτε άλλο. Κι αυτοί πρέπει έστω και τώρα να προστατευθούν, διότι στα χέρια των «επενδυτικών ταμείων» σύντομα δεν θα βγάζουν ούτε το ψωμί της οικογένειας.
